Ondertussen zijn we terug aangekomen in het koude (!) België. Ik heb ondertussen het probleem over de mailinglist opgelost, het was inderdaad één of andere instelling. Dus als alles goed is, zou je nu wel een mailtje moeten ontvangen over deze update ;) Verder wil ik zeker nog mijn ervaringen over onze laatste dagen in Gambia met jullie delen.

Vrijdag 9 en zaterdag 10 maart
De tocht naar het natuurpark is heel goed verlopen. We moesten de ferry nemen wat al een hele belevenis op zich is. Doordat we nu veel meer landinwaarts geweest zijn, hebben we ook heel andere dingen van woonomstandigheden en dergelijke gezien. Wat gelukkig nog steeds hetzelfde was, is de mentaliteit en hoe mensen omgaan met elkaar. Echt fantastisch! Bij autopech komen ze allemaal een kijkje nemen, verwisselen even de batterij van hun auto en onze auto, duwen samen de auto weer in gang en zorgen dat we terug mee zijn, fantastisch toch? Toen we aankwamen bij de plaats waar we een bootje moesten nemen, zagen we al meteen een krokodil zwemmen. We mochten instappen voor een vaart tussen de verschillende eilanden. Miet en Emmely voelden zich tamelijk slecht en konden er jammer genoeg minder van genieten dan Christophe en ik. We kregen uitleg over de dieren die op de verschillende eilanden leven. De bonobo's hebben we jammer genoeg niet gezien. We hebben wel een andere soort apen gezien en mochten er met een plaatselijke gids even rondlopen. Verder zagen we vele soorten mooie vogels EN we hebben echt wilde nijlpaarden gezien! Ze waren vrij moeilijk op vast te leggen op beeld en we hadden het vrij druk met onze ogen goed de kost te geven. Opnieuw de auto in, de oversteek met de ferry maken en huiswaarts keren. Na een vermoeiende tocht, zochten we gauw ons bed op en genoten van een goeie nachtrust.

Zondag 11 maart
Samen met Miet ben ik naar Tunbung Art Village geweest, waar we kennis konden maken met Etu. Op de site van de Swallow komt hij ook voor in het filmpje met Geena Lisa. We hadden er een aangenaam gesprek en mochten er ook even een zandschilderijtje maken. Na dit bezoek was het tijd om nog even samen te komen met Pat, Kristien en de andere studenten. Na deze ‘vergadering' gingen we allen samen eten en we hadden nog een gezellige laatste avond in Gambia.

Maandag 12 maart
In de ochtend gingen we nog eens langs in The Swallow om afscheid te nemen van de leerlingen en de leerkrachten. Het was maar een raar gevoel om te weten dat je zo lang met hen hebt samengewerkt en nu afscheid moet nemen om hen waarschijnlijk nooit meer terug te zien. Het was ook Common Wealth. Dit is een Gambiaanse feestdag waarin de verschillende culturen gevierd worden. De kinderen en leerkrachten komen in hun traditionele kledij naar school, hun haar netjes gedaan (Van sommigen zaten er zelfs snoepjes in gevlochten, raar maar waar!) en iedereen neemt iet typisch van eten mee naar school. Het was fijn om iedereen eens in een andere outfit te zien. Er werd voor ons gezongen en gedanst. Als verrassing hadden de andere studenten een liedje voor ons geschreven,waarbij de leerlingen ‘olééé, ola' konden meezingen, echt tof!
Na de middag kwam het moment waar ik ook reeds zeer lang tegenop zag, namelijk alles opruimen en valiezen pakken. We gingen voor de laatste keer op bezoek bij de gezellige winkeltje, onze vrienden aan het strand, Fatima's buurtwinkeltje,... Tegen de avond werden we uitgewuifd door de Pat, Kristien en de medestudenten en vertrokken we richting Banjul om ons onze vlucht te nemen.

Terug in België
Dinsdag kwamen we heel vroeg in de ochtend aan. We hadden voor de gelegenheid allemaal ons Afrikaans pakje aangetrokken wat voor onze ouders natuurlijk een grote verrassing was! We namen afscheid van elkaar en keerden allemaal huiswaarts.

De KATHO heeft duidelijk niet stilgezeten en ook wij moeten er in westers tempo weer helemaal invliegen. Vrijdag was heet al VOET-dag en de week erop was ook tamelijk volzet. Verschillende sessies om te volgen, een voorstelling geven op de avond over alle OS projecten voor de 2de jaars en hun ouders, een presentatie voor 3 BALO en de lectoren, ... Ik was blij om iedereen terug te zien. Het was ook best wel grappig om met ons vijf in onze Afrikaanse outfit in school rond te lopen. Jammer genoeg was er ook minder goed nieuws. Ik kreeg last van een ferme ontsteking aan mijn voet en mijn tenen leken op aperitief worstjes.

Ondertussen, geloof ik dat ik snap wat men een cultuurschok noemt. Ik heb me mateloos geërgerd aan vele stomme dingen. Iedereen gaat z'n eigen gangetje, geen vriendelijke ‘Hello, how are you?', maar een boze blik wanneer je op de bus of trein stapt en ga zo maar door. Ik heb wat last van het ‘zwarte-gat-gevoel' (of hoe je het ook mag uitleggen), ik mis de mensen wel wat om me heen, waarmee ik een heleboel leuke momenten mocht delen.
Ahja bij deze EEN OPROEP AAN IEDEREEN: mensen, misschien moeten we echt allemaal een beetje meer Afrika zijn!

Verder wil ik iedereen bedanken die me steunde en meegeholpen heeft om deze droom waar te maken! Ik kijk terug op deze periode met heel wat gevoelens en leuke herinneringen. Geen spijt, maar dankbaarheid voor alles wat we mochten beleven en deel van uitmaken. Djëredjëf ofwel een dikke merci! En wie weet mss tot nog eens met een nieuw verhaal op deze blog?!

Dikke zoenen Marlies!