Wanneer je je e-mailadres achterlaat op mijn blog, krijg je normaal een mailtje als er iets nieuws op de blog komt. Ik heb van horen waaien (zo gaat dat hier in Gambia) dat dit precies niet echt meer werkt. Ik probeer uit te zoeken bij de instellingen hoe dit plots komt, maar met het supertrage internet is dat geen evidentie. Je begrijpt het gevoel vast wel... 1 keer klikken, 5 minuten wachten...

Zaterdag 3 maart
Het was een drukke dag vandaag, er stond dan ook heel wat op de planning. Miet, Emmely, Christophe en ik zijn naar het Arts museum in de hoofdstad Banjul geweest, vooral voor het eindwerk van Miet (kunst over oorlog en vrede). Vooral veel museum en weinig art, had ik de indruk. Er stond echt van alles, kledij, gebruiksvoorwerpen, dingen uit de prehistorie, uit de koloniale tijd, fauna en flora, rituelen en ga zo maar door. In België kan je je een museum als dit niet echt voorstellen. Het was allemaal wat verouderd en onverzorgd. Na het museum zijn we gaan kijken naar de markt in Banjul, wat ook een drukke maar gezellige bedoening was. We besloten om nog eens naar Brikama te gaan om er nog enkele souvenirs kopen. Gezakt en gepakt vertrokken we richting Kadjendo. Eenmaal aangekomen in het huis was er jammer genoeg een slachtoffer gevallen. De houten giraf van Miet moet het nu met een pootje minder doen. Kimberly is samen met Jana en Evelien naar St. James Island, een slaveneiland geweest. Aangezien we niet alles meer kunnen bezoeken, splitsen we op naargelang wat we nog willen zien.

Zondag 4 maart
Opnieuw zijn we vroeg vertrokken voor alweer een nieuwe uitstap. Helaas had Pap zich verslapen, waardoor we met enige vertraging toch konden vertrekken richting mangroves. Het was een lange wandeling tussen de bloeiende grassen en ik voelde het al komen... hooikoorts. Algauw liep ik met rode tranende ogen te snotteren doorheen het prachtige landschap. Je kan je vast wel inbeelden hoe fotogeniek ik er wel niet uitzag. Ik was dan ook zeer blij toen ik de bootjes zag dobberen op het water. Door de wind en het water was ik algauw van mijn gesnotter verlost. De tocht met het bootje was echt een zeer leuke beleving. De oesters zetten zich vast aan de wortels van de planten die net uit het water hangen. Eenmaal aangekomen op het eiland zagen we vrouwen die bezig waren met het schoonmaken van de oesters. We zagen er ook kunst geschilderd op baobab bomen en bezochten het plaatselijk schooltje. Voor de kinderen waren we dé attractie van dienst! We hadden letterlijk bijna aan elke vinger een kind hangen en dan spreken we nog niet over je arm of je kledij. Na dit bezoek vaarden we terug en gingen we eten bij Uncle Lamin. We besloten om terug huiswaarts te keren, maar dat was buiten het vervoer gerekend. Het was echt bloedheet en er kwamen maar geen busjes of taxi's voorbij en als er al één voorbij kwam, zat die al propvol. We konden uiteindelijk toch een taxi bemachtigen. Beeld je eens in: één taxi met chauffeur en zes mensen die mee willen. Inderdaad dat werd duwen, alsof het nog niet warm genoeg was. Ik had natuurlijk weer de eer om de overige ruimte te vullen door bovenop iedereen te liggen... Zoals ze het hier zeggen: ‘it is all part of the Gambian experience'. Na de laatste voorbereidingen voor de komende week, gingen we rustig naar bed, klaar voor de allerlaatste lesweek hier in Gambia.

Maandag 5 maart
Deze week mag Kimberly de hele week lessen geven in the college. Gelukkig dat we eigenlijk met twee studenten in het eerste leerjaar geplaatst waren. Nu kan ik er nog alleen lesgeven, anders was het weer de beurt aan teacher John. Opnieuw een nieuwe letter voor de kids in the yellow class. Deze week leren we de ‘u' van under. We zijn weer vertrokken! Samen met de handpop zingen we het zelfgemaakte lied in koor: ‘Mr. Twingle were are you now, Mr. Twingle come and say hello! We will listen to what you say. What is the letter that we learn today?!' We doen dit keer geen oefeningen om te schrijven in het zand, schilderen op papier, letters vormen met touw,... maar we tekenen dakpannetjes op het dak van een voorgetekend compound. Oké dakpannen kennen ze hier niet zo goed, maar golfplaten wel. Aha als dat geen goeie oplossing is, dan weet ik het ook niet meer! Deze laatste week zal ik echt nog extra proberen te genieten van The Swallow en de omgeving! Ondertussen kreeg ik ook het nieuws dat het weer in België net iets anders is. Blijkbaar is er weer wateroverlast in Vlamertinge. Van regenval is hier niets te merken (dan spreek ik niet over de maanden juli en augustus), maar ik hoop dat alles daar een beetje meevalt en gauw weer in orde komt.

Dinsdag 6 maart
Het lesgeven verliep goed, al waren de leerlingen toch weer behoorlijk lastig. Het bleek toch een algemene trend te zijn want ook Christophe, Emmely en Miet waren van dezelfde mening over hun leerlingen. Tijdens study class heb ik verder nog enkel tests afgenomen om te zien hoe het nu staat met de letterkennis en het lezen. Zo kunnen we de leerlingen beter verdelen in groepen en hen aangepaste oefeningen geven. Na school zijn we gaan voetballen op het strand. Of beter gezegd, is Christophe gaan voetballen samen met Lamin, John, Mohammed, Pap, 3P en enkele lln. uit the orange class. Wij, de meisjes, gingen mee om hen mentaal te steunen, wat je ook niet mag onderschatten ;)Ik heb Lamin ook leren ‘please' zeggen, als hij iets wil vragen. Wat nu wel super grappig is, want nu vraagt hij alles met een uitdrukkelijke please en een grote tandpasta-smile erbij. Hij wil het de kinderen in school ook leren en zo zal hij me niet vlug vergeten, als dat niet lief is zeg :)

Woensdag 7 maart
De kinderen beginnen toch al over ons vertrek te spreken. Sabel had zelfs haar tranen al klaar... Na wat peptalk konden we er opnieuw invliegen, er is nog tijd zat om te wenen. Creatief woorden zoeken met de ‘u', gebruik makend van de klik-klak-boekjes; under, up, cup, bug, sun, four... met als kers op de taart een spelletje : op je stoel staan en om het vlugst blenden van het woord dat de leerkracht toont. Het is allemaal een kwestie van motivatie als je het mij vraagt. De study class verliep net iets minder vlot. Ik kreeg versterking van Jana en Evelien. We hadden ons voorgenomen om de sterkere lln. zelfstandig aan het werk te zetten en alk een ander groepje te begeleiden. Dat was wel mooi buiten de leerlingen gerekend. We probeerden, evalueerden, pasten aan en zagen dat het niet zo goed was. Zelfs al heb je hier een groep met slechts vier leerlingen, is het erg moeilijk voor de concentratie. Wanneer je één leerling aan het woord laat, vliegen de anderen spreekwoordelijk alweer door de klas. We hebben veel uitgetest en weten nu waaraan we moeten denken enzovoort. Er zal nog eens nagedacht moeten worden over de haalbare manieren van differentiatie binnen study class, want het is echt niet evident daar er ook zoveel verschil zit in niveau tussen de leerlingen. Nuja blijven proberen en met kleine stapjes vooruit gaan.

Na school waren Miet en ik aan de beurt om te koken. We maakten lekkere pasta met tomatensaus, gehakt en warme groentjes met als dessert chocolade-cornflakes-koekjes. Njam, njam, njam! Miet, Emmely, Christophe en ik sloten de avond af met een klein terrasje. Iedereen was precies is een goed humeur, we hebben erg veel gelachen. Miet kreeg grote insectenbeten, geen malaria maar ‘miljaaria' vanaf nu een nieuwe soort! Verder ging het over versiering die op een kippenbout lijkt, schouderputjes (je oksel dus) en nog zoveel meer. Het is zelfs zo dat we soms in het Engels denken en dat heeft ook zo zijn invloed wanneer we gewoon Nederlands spreken tegen elkaar. Meestal waren we vlug moe 's avonds door de warmte enzo, het vraagt toch blijkbaar veel inspanning van je lichaam, maar sinds een tijdje is iedereen precies al wat beter aangepast. Ik blijkbaar ook want ik word weer actief als het avond is. Jaja, Gambia, we voelen ons hier duidelijk thuis!

Donderdag 8 maart
Vandaag de laatste dag als teacher Marlies. (Vrijdag mogen we gebruiken om de uitstap naar het natuurpark te doen, omdat dit enkel mogelijk is in meerdere dagen.) Ik trakteerde de kinderen op een lekkere koek tijdens de break en gaf hen een lichtgevend sterretje op een kaartje, waarmee ze hopelijk een mooie wens mee zullen wensen. Gek hoe de meest lastige kids nu ook net de dankbaarste zijn! Jammer dat ik niet kon ingaan op hun voorstel om ze allemaal mee te nemen naar België. We namen nog een groepsfoto en er werden heel wat knuffels uitgedeeld. Teacher Lamin kreeg zoals beloofd een groot blad met ‘please' op, om uit te hangen in zijn klas. Hij was er echt blij mee en poseerde maar al te graag voor een foto met dit blad. In de personeelsvergadering werden we ook nog eens bedankt voor alles. De leerkrachten en de directie zijn echt wel dankbaar voor alles en iedereen die hen wil komen helpen, hoe klein de bijdrage ook is! We gaan samen nog iets eten en zullen dan vroeg in ons bed kruipen. De komende dagen zullen waarschijnlijk lastig worden, maar we kijken er echt al lang naar uit!